PAPUA, EEN PROVINCIE VAN INDONESIE, IS ONGEHOORD RIJK AAN GRONDSTOFFEN MAAR DE EIGEN BEVOLKING PROFITEERT ER NAUWELIJKS VAN. IMMIGRANTEN VAN ELDERS MAKEN DE PAPOEA’S TOT EEN MINDERHEID IN EIGEN LAND EN BEHEERSEN DE ECONOMIE. MARGINALISERING, DISCRIMINATIE, RECHTELOOSHEID EN GEWELD ZIJN HELAAS VERTROUWD GEWORDEN IN DE SAMENLEVING VAN PAPUA. DAAROM HULP AAN PAPOEA’S IN NOOD. AL 50 JAAR
Waarom Papua
De Stichting Hulp aan Papoea’s in Nood (Hapin) is op 23 februari 1972 in het Zeeuwse Veere opgericht door Nederlanders en Papoea’s in Nederland als reactie op de New York Agreement en de ‘Act of Free Choice’. In 1969 hadden de Verenigde Naties na een gemanipuleerde volksraadpleging de soevereiniteit van Indonesië over het gebiedsdeel erkend. De daaropvolgende benarde situatie en kansarme positie van de Papoea’s in de Indonesische provincie Irian Barat (West Irian) en de geringe aandacht van de Nederlandse en internationale gemeenschap motiveerden veel Nederlanders om fondsen te werven en aan de slag te gaan om de Papoea’s te ondersteunen.
Om de slechte economische en sociaal-culturele situatie van de Papoea’s te helpen verbeteren werd er destijds een fonds opgericht waarmee initiatieven op het gebied van kleinschalige projecthulp werden ondersteund. Deze vorm van kleinschaligheid vormt nog steeds de kern van de activiteiten van Hapin. Speerpunten zijn: aanvullende studiebeurzen en kleinschalige projecten op het gebied van landbouw, onderwijs en economie.